Ben budalayım. Bu aşağıdakileri yazmış şair, yazar gibi.
İnsanın sonunu kabul etmeyi reddediyorum.
İnsanın sırf dayanabileceği için ölümsüz olduğunu söylemek yeterince kolaydır: Son kırmızı ve can çekişen akşamda gelgitsiz asılı duran son değersiz kayadan kıyametin son çanının da çınlayıp söndüğünde, o zaman bile bir tane daha olacak daha fazla ses: hâlâ konuşmakta olan cılız, tükenmez insan sesi.
Bunu kabul etmeyi de reddediyorum.
İnsanın sadece ve sadece dayanmayacağına inanıyorum: o galip gelecek. O ölümsüzdür, yaratıklar arasında bir tek o tükenmeyecek bir sese sahip olduğu için değil, bir ruha, şefkat, fedakarlık ve tahammül yeteneğine sahip bir ruha sahip olduğu için ölümsüzdür. Şairin, yazarın görevi bunları nakletmektir. Geçmişinin ihtişamı olan cesareti, onuru, umudu, gururu, şefkati, acıma ve fedakarlığı ona hatırlatarak, yüreğini kaldırarak insanın dayanmasına yardım etmek şairin, yazarın ayrıcalığıdır. Şairin, yazarın sesinin yalnızca insan duygusun ve tarihinin kaydı değil, aynı zamanda dayanmasına ve galip gelmesine yardımcı olan desteklerden, sütunlardan birisidir.
Ben de budalayım. Bu yukardakileri insanlık için, ölümsüzlük için kayda almış, ve alacak onlarca yazar, şair gibi. Çifte budala olan Dubala da kol kola, omuz omuza, kardeşçe ölümsüzlüğe tutunacak şair, yazar için var. Yolumuz ve bahtımız açık, biri birimiz de yar ve yardımcımız olsun.
Vira bismillah.
OÜ, Yayıncı
